Sneeuwartiest Simon Beck vertelt hoe hij zijn pad uitstippelt

Kunstenaar Simon Beck gebruikt sneeuw en zand als canvas voor zijn gigantische, verbluffend mooie geometrische kunstwerken die werkelijk adembenemend zijn. De Brit Beck reist de hele wereld af, van Zwitserland tot aan China en Zuid-Amerika, om telkens gedurende 12 uur non-stop een afstand tot wel 40 kilometer te lopen. Hij werkt zo nauwgezet de contouren en randen uit van zijn vluchtige ontwerpen, die hij daarna fotografeert voor het nageslacht. Wat begon als een hobby werd een tweede loopbaan voor de voormalige cartograaf. We zochten Beck op om te vragen wat hem inspireert, wat het doet met zijn lichaam en geest om uren achtereen op de been te zijn en wat hij doet als hij verkeerd loopt. 

 

Rituals: Komt uw sneeuwkunst voort uit een passie uit uw jeugd?

Simon Beck: Als kind tekende ik heel vaak diagrammen uit. Met een gradenboog tekende ik punten op het papier die ik met elkaar verbond. Geen van de andere kinderen kon dat, omdat je nauwkeurig en geconcentreerd moest werken. Ik had een hekel aan school, voor m’n gevoel werkten we altijd aan nutteloze projecten. Een van de docenten liet me daarom m’n eigen project kiezen en ik tekende een heleboel diagrammen die ik in een boek bundelde. Ik wou dat ik dat boek nog had, maar mijn vader maakte er een gewoonte van om bij het opruimen dingen weg te gooien zonder aan anderen te vragen of dat mocht!

 

Rituals: Hoe bent u ertoe gekomen om kunst te maken met sneeuw en zand?

Beck: Beck: Daar begon ik pas mee toen ik 46 was. Ik ging in een skioord wonen en kreeg zo de kans om deze diagrammen in de sneeuw te maken. Ik deed vroeger aan oriëntatielopen en ik heb altijd gezegd dat ik zou leren skiën als ik te oud zou zijn om een goede tijd neer te zetten. In oktober 2002 heb ik in Mount Hutt in Nieuw-Zeeland leren skiën. Daarna ging ik in 2004, vlak na de start van het skiseizoen, in het Franse skioord Les Arcs wonen. Toen ik het bevroren en met sneeuw bedekte meer zag, bedacht ik dat ik daar een patroon op zou kunnen maken. En dat heb ik gedaan zodra ik de kans kreeg, toen het meer goed bevroren was. Ik realiseerde me al snel dat er niemand anders was die op deze manier patronen in de sneeuw maakte.

 

Rituals: Werkt u de ontwerpen van tevoren uit?

Beck: Voor een eenvoudig patroon, zoals een ster, loop je eerst naar het midden en meet je vandaar uit de punten die je met elkaar verbindt. Dat is eenvoudig. Vaak teken ik eerst de ontwerpen uit (een millimeter op papier staat voor een voetafdruk) om de logistiek uit te werken, want elke stap in de sneeuw creëert een lijn die zichtbaar is in het uiteindelijke ontwerp. Toen ik ermee begon tekende ik alles uit, maar ik heb nu al meer dan 350 ontwerpen gemaakt, dus ik weet hoe het werkt als ik ermee begin.

 

Eerst zorg ik dat de hoofdlijnen goed lopen. Dat moet zo nauwkeurig mogelijk gebeuren, dus ik tel m’n voetstappen en gebruik een kompas om te voorkomen dat ik een fout maak. Tijdens het lopen laat ik markers achter, zoals stokken of kleding, die ik gebruik als richtpunten. Je springt makkelijk over naar het verkeerde richtpunt als dat 75 meter van je af ligt, dus je moet je blijven concentreren. Maar zodra alle constructielijnen getekend zijn - dat duurt ongeveer twee uur - is het denkwerk gedaan en kan ik relaxen, lekker rondlopen en naar m’n eigen stereo luisteren. Ik luister naar klassieke muziek, ik heb een hekel aan popmuziek! Af en toe vind ik dat ik te veel naar hetzelfde heb geluisterd, dan schakel ik over en ga verder met andere muziek.

 

Elk ontwerp bestaat globaal uit vier stadia: het nauwkeurige uitmeten, het tekenen van de lijnen, de nuances aanbrengen en ten slotte het tekenen van de rand. Voor de randen gebruik ik meestal fractals van cirkels en steeds kleinere cirkels. Ik werk vaak tot laat in de avond met een lamp op m’n hoofd. Na een lange, vermoeiende dag waarin ik het patroon maak en de dag erna om de foto’s te maken heb ik behoefte aan een paar rustdagen. Als het weer goed blijft, kan ik het ontwerp nog wat uitbreiden of complexer maken.

 

Rituals: Wat gebeurt er als u een fout maakt?

Beck: De ontwerpen zien er het best uit als ze nauwkeurig zijn uitgewerkt, het is meer geometrie dan kunst. De meeste fouten maak ik vrij vroeg in het proces, bijvoorbeeld als ik naar een verkeerd richtpunt ben gelopen. Dat hoeft geen reden te zijn om ermee te stoppen. Ik verander gewoon het ontwerp ter plekke. Ik heb een paar ontwerpen gemaakt die uiteindelijk heel anders zijn geworden dan het patroon waarmee ik was gestart. Dan denk ik altijd: ‘Oké, volgende keer beter.’ Als het eindresultaat er nog goed uitziet, ben ik toch wel tevreden.

 

Rituals: Wat vormt de inspiratie voor uw ontwerpen?

Beck: Ik probeer iets te bedenken dat er anders uitziet dan wat ik eerder al heb gemaakt. Het moet iets zijn dat ik met gemak binnen 10-12 uur kan maken. Het mag dus niet bestaan uit verschillende losse eilanden die door een ongewenst spoor met elkaar verbonden zijn. Ik wil ook zo min mogelijk krommingen. Rechte lijnen zijn eenvoudiger. Hoewel ik ook wel eens delen van cirkels gebruik.

 

Ik herhaal niet vaak een patroon als ik er een goede foto van heb. Ik maak foto’s vanaf verschillende uitkijkpunten of gebruik een drone voor patronen die ik in opdracht heb gemaakt.

 

Ik herhaal alleen een ontwerp als ik er geen goede foto van heb of als ik het op een andere locatie nog eens wil proberen. Normaal gesproken bewerk ik de foto’s niet, maar omdat er soms mensen dwars doorheen lopen heb ik die regel een beetje veranderd. Nu mag ik van mezelf een foto bewerken als iemand erdoorheen gelopen is. Liever dat dan dat ik het hele patroon nog eens moet maken! Hoewel, het ‘faken’ van dingen is ook tijdrovend werk, dus soms is het makkelijker om de hele tekening nog eens te maken!

 

Rituals: Wat zijn de mooiste plekken waar u hebt gewerkt?

Beck: Ik krijg vaak de opdracht om een tekening bij een wintersportplaats te maken. Corona Beer heeft me nu al twee keer naar Zuid-Amerika laten overvliegen. Voor Skoda ben ik naar China geweest. In Zermatt zijn fantastische locaties met de Matterhorn op de achtergrond. Het probleem is dat wat ik doe afhankelijk is van het weer. Als er bijvoorbeeld poedersneeuw ligt, kan een klein zuchtje wind de tekening al helemaal verwoesten. Thuis in Les Arcs kan ik rustig wachten op de juiste weersomstandigheden. Je moet soms veel geduld hebben, maar thuis met mijn skispullen bij de hand kan ik ook andere dingen doen!

 

Rituals: Wat zou u willen dat mensen voelen als ze uw werk zien?

Beck: Eerlijk gezegd doe ik dit alleen voor mezelf. Ik heb geen controle over de gevoelens van anderen, en iedereen reageert op z’n eigen manier. Als je schildert is er bijvoorbeeld een heel systeem van recensenten en andere kunstenaars die reageren op je werk, maar met sneeuw is dat anders. De meeste mensen zien het nooit echt goed en bovendien zijn er niet veel anderen die dit doen.

 

Rituals: Traint u er ook voor om zo uren achtereen te lopen?

Beck: Mijn achtergrond is het maken van kaarten, dus ik ben het gewend om de hele dag te lopen. Ik wandel al m'n hele leven door de bergen, dus mijn lichaam is erop getraind.

 

Rituals: Werkt u tijdens het maken van een kunstwerk continu door of neemt u ook pauzes om te eten?

Beck: Als ontbijt eet ik een grote kom pap, een pan vol. Ik neem water, biscuitjes en bananen mee als ik bezig ben, dus onderweg kan ik wat eten. De avond van tevoren eet ik zoals je ook voor een marathon doet, heel veel koolhydraten: een pastafeest.

 

Rituals: Als merk staan wij voor welzijn en een gezonde geest. Gebruik u mindfulness tools als u buiten bezig bent of moet u zich bewust focussen op de ontwerpen en wat u doet?

Beck: Ik ben bang van niet. Ik hou mijn conditie op peil door in het bos en de bergen te wandelen. Ik heb geen tools voor mindfulness nodig. Ik doe gewoon wat ik graag doe, dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken.

 

Rituals: Hebt u het idee dat u na een tijdje in “the zone” komt, omdat uw kunstwerken bepaalde vooraf bepaalde patronen volgen?

Beck: Ja, dat denk ik wel. Ik zweef zo'n beetje op een wolk terwijl ik naar de muziek luister. Uiteindelijk gaat het me zelfs een beetje vervelen, maar dat komt meer omdat de muziek me dan gaat vervelen. De beste momenten zijn als ik naar iets luister dat ik niet eerder heb gehoord. Wat betreft het kunstwerk is de rand van fractals het meest vervelende onderdeel om te maken, maar de ontwerpen zien er veel beter uit dan zonder die rand. Het is als het leven zelf: met alles wat je doet zijn er leuke dingen en saaie dingen!