Mangroven zijn van levensbelang, maar het is niet alleen ons verhaal - we spraken de lokale bevolking van de Sundarbans over waarom hun bossen hersteld moeten worden

We hebben dit jaar samengewerkt met vooraanstaande milieuorganisaties om een boom te planten, te beschermen of te herstellen voor elke refill die je hebt gekocht. Waarom? Eén ding is zeker: de wereld heeft meer bomen nodig. Van het verrijken van onze bodem, tot het verwijderen van koolstof uit de atmosfeer, je weet ongetwijfeld al hoe goed ze zijn voor onze planeet. Wat je misschien niet weet, is hoe belangrijk deze boomteeltprojecten zijn voor bepaalde gemeenschappen over de hele wereld. Eén van onze belangrijkste projecten dit jaar was het herstel van de Sundarbans, een mangrovebos bij de Golf van Bengalen in India. Wij spraken daar met leden van de gemeenschap over hoe de projecten de toekomst van het gebied en het leven van de lokale bevolking hebben vormgegeven.  

 

Varun en Subola Mondal 

Dit is de familie Mondal. Varun en Subola wonen met hun twee jonge kinderen in een tinnen hut op palen, vlak bij een rivier in de Sundarbans. Mangrovebomen bedekten vroeger de oevers van deze rivier en vormden voor de lokale gemeenschappen een fysieke barrière tegen stormen en overstromingen. Helaas komen deze natuurrampen de laatste jaren steeds vaker voor. “Het klimaat is ruiger en onvoorspelbaarder geworden,” vertelt Subola, en hun dorp heeft daaronder geleden. Een onderzoek heeft uitgewezen dat 24,5% van deze bossen in de afgelopen drie decennia zijn verdwenen en dat deze sterke buffer, die vroeger de lokale bevolking beschermde, nu gaten vertoont waar wind en water doorheen komen en de lokale dorpen treffen.  

In 2020 veroorzaakte de superorkaan Amphan grote schade in Oost-India. “Het was een moeilijke tijd,” herinnert Varun zich. “Ik herinner me nog dat het hoogtij was om 12.00 uur, maar vreemd genoeg bleef het waterpeil zelfs hierna nog stijgen in plaats van te dalen. Toen kwam de overstroming. Onze boot is weggespoeld. Ik heb mijn uiterste best gedaan, maar ik kon de boot niet redden.” Tijdens de storm steeg het waterpeil zo hoog dat het door de vloer van hun bamboehut kwam. Varun en zijn vrouw hielden hun kinderen vast op het bed, zodat ze niet zouden verdrinken. “Toen het water ons huis binnendrong, verhuisden we naar het huis van een familielid dat in een hooggelegen gebied lag. We zijn daar 5-6 dagen gebleven en toen we terugkeerden naar ons huis, was er nauwelijks iets over. Alles was weggespoeld door de overstroming.” 

 

Het is verschrikkelijk als dit een keer gebeurt, maar zware stormen en overstromingen komen 2 tot 3 keer per jaar voor. En behalve voor de gemeenschap hebben deze rampen ook blijvende gevolgen voor het landschap. “De overstroming veroorzaakt erosie en de rivier breidt zich uit aan deze kant,” vertelt Subola. “Nu stroomt tijdens elke volle maan het hoogwater onze kamer binnen. Soms komen er ook slangen ons huis binnen tijdens hoogtij. Ik weet niet hoe lang we hier nog kunnen overleven.” Het project zorgt voor het planten, beschermen en herstellen van deze zeer vitale mangrovebossen en hoewel het jaren zal duren voordat de bossen weer volledig zijn aangegroeid, heeft het de lokale bevolking hoop gegeven. Zowel Varun als Subola zijn bij het project betrokken en planten jonge boompjes in de kwekerijen. “Het mooiste van het werken aan het project is dat ik weet dat de jonge boompjes die ik in de kwekerij kweek op een dag dichte bossen zullen creëren en ons zullen beschermen tegen zware natuurrampen.” 

 

Voordat Varun in de kwekerij werkte, was vissen zijn belangrijkste bron van inkomsten. Elke nacht werd hij wakker bij beginnende vloed (meestal tussen 2.00 - 5.00 uur) en bracht hij soms de hele nacht door op zijn boot om te zorgen voor de drijvende netten waarmee tijdens hoogtij vis wordt gevangen. Soms reisde hij ver naar het zuiden naar de rivieren bij de eilanden Bakkhali en Mohsuni, en zelfs naar het noorden met zijn eencilinderboot. Hij was zich bewust van de risico's van rollende golven en krachtige wind in zuidelijke richting, maar werd gedreven door de noodzaak om voor zijn gezin te zorgen om verder uit te varen op zoek naar vis. “Het is absoluut eng,” zegt Varun, “maar het is onze enige manier om een goed inkomen te kunnen verdienen. Er zit veel meer vis in de zee dan in de rivier, dus ik vond het risico de moeite waard.” Sinds hij aan het project werkt, hoeft Varun niet meer urenlang te vissen in gevaarlijke omstandigheden. “Nu hoef ik niet elke dag weg te gaan, maar werk ik meestal in de kwekerij,” vertelt Varun. “Ik kan meer tijd doorbrengen met mijn familie,” voegt Subola toe, “omdat de kwekerij vlak achter mijn huis is, kan ik ook voor de kinderen zorgen terwijl ik werk.” Beiden hopen dat hun kinderen toegang zullen hebben tot de rijkdommen van de mangroven en tot een bloeiende gemeenschap die met de natuur samenwerkt.  

 

Klik hier voor onze uitgebreide selectie handige refills.

Anil Mistry

Anil Mistry, een voormalige stroper die natuurbeschermer is geworden, is nu de aangewezen persoon op het eiland voor de begeleiding bij dit project en de bescherming van zowel de lokale bevolking als de dieren. Omdat hij zijn hele leven op verschillende eilanden in de Sundarbans heeft gewoond, kent hij het landschap als zijn broekzak. Maar deze bossen beschermen was niet altijd het eerste waar Anil aan dacht. Vele jaren geleden deed hij het tegenovergestelde door zowel bomen te kappen als tijgers te stropen. “Ik ging stropen omdat het avontuurlijk was, en we jaagden op herten voor het vlees,” herinnert Anil zich. “Ik wist wel dat het verkeerd was, maar stropen was toen heel gewoon in mijn omgeving en er was niet veel bewustzijn of beperking.” Anils betrokkenheid bij het stropen kwam echter tot een abrupt einde toen hij getuige was van een situatie die hem op andere gedachten bracht. “Een verschrikkelijk voorval veranderde mijn denkwijze toen ik een hertje zag dat voor de ogen van het moederhert werd gedood door collega-stropers.” Vanaf dat moment stopte hij volledig en begon in plaats daarvan te patrouilleren en de bossen te beschermen.  

Ondanks het gevaar van tijgers in zijn nabijheid en zelf betrokken te zijn geweest bij een aanval, is Anil een belangrijke pion geworden in de bescherming van de tijgers van de Sundarbans. De Sundarbans staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO en worden beschouwd als een delicaat en complex ecosysteem waar biodiversiteit centraal staat. De bedreigde Bengaalse tijgers zijn van vitaal belang voor het bos. Ze staan aan de top van de voedselketen en beheren de populatie planteneters die voor hun voedsel afhankelijk zijn van de bomen en planten. Zij zijn de beschermers van de bossen. Omdat deze bossen zo dicht bij de dorpen liggen, is het niet ongewoon dat de tijgers er rondlopen. Natuurlijk veroorzaakt dit paniek, en in het verleden raakten tijgers gewond of werden zelfs gedood terwijl de dorpelingen vochten om zichzelf te beschermen. Natuurbeschermers als Anil hebben hard gewerkt om mensen bewust te maken van hun belang en de methoden om ze te beschermen. “In de relatie tussen dieren en mensen heeft een grote verandering plaatsgevonden. Vroeger dachten de mensen dat de tijger hun vijand was, nu beseffen de mensen dat het bos hun inkomstenbron is en dat de tijgers het bos beschermen.” 

 

Op een gemiddelde werkdag van het project, gaat Anil op patrouille, ontmoet hij boswachters, houdt hij toezicht op mangroveplantages, spreekt hij met dorpelingen en organiseert hij bewustmakingscampagnes. Hij is zeer bevlogen over het redden van de mangrovebossen in dit gebied. “Als we de oevers niet kunnen beschermen, dan wordt het heel moeilijk voor mensen om in de Sundarbans te leven.” 

 

Wij erkennen het belang van steun voor deze projecten om oevers, bossen en lokale gemeenschappen te beschermen. En jij kunt helpen. Bij elke refill die je koopt, blijven we een boom planten, beschermen of herstellen, hetzij in de Sundarbans of in een van onze andere projecten over de hele wereld.